از یادداشت های پراکنده

1)
شغلم را عوض کرده‌ام، با انسان‌های خوبی سر و کار دارم و این در روزگار عجیب و غریب ما غنیمتی‌ست. بزرگترین سختی‌اش دوری راه است، گرچه صد و ده کیلومتر رانندگی در روز فرصت خوبی‌ست برای دوباره شنیدن همه‌ی شعرخوانی‌های شاملو. گاهی هم بعضی برنامه‌های «رادیو جوان» را گوش می‌دهم...البته آن‌هایی که روی اعصابم نباشد. «جلال سمیعی» برای «نفس عمیق» که عصرها پخش می‌شود، داستانک‌هایی را می‌نویسد که شنیدنی‌ست. گاهی که اعصاب و روانم به‌ هم ریخته «شاهین نجفی» گوش می‌دهم؛ باور کنید در ترافیک «همت» خیلی می‌چسبد!

2)

منتظر تولد دخترمان هستیم و اتاقش را می‌چینیم، حس غریبی دارد این کار. آنقدر دلنشین که در این واژه‌ها نمی گنجد.

3)
رانندگی در ایران پدیده‌ی غریبی‌ست، خیلی‌ها در موردش گفته‌اند و نوشته‌اند و غر زده‌اند. من هم تصمیم گرفته‌ام هر از گاهی در اینجا از تجربیاتم در بزرگراه‌ها و خیابان‌های تهران و کرج بنویسم. خدا را چه دیدید شاید خودش برای خودش نوعی «راهنمای رانندگی در ایران» شد! 

درس 1:
چراغ‌های جلوی خودرو کاربردهای مختلفی دارد. ساده‌ترینش این‌ است که وقتی هوا تاریک می‌شود، آن‌ها را روشن می‌کنند تا فضای مقابل راننده روشن ‌شود. بنا بر اصول ساده‌ی فیزیک این امر باعث می‌شود رانندگان دیگر خودروها نیز از وجود خودرویی که چراغ‌هایش را روشن‌ کرده مطلع می‌شوند و دست و پایشان را جمع کنند تا خدای نکرده تصادمی رخ ندهد. در ایران، روشن کردن چراغ‌های خودرو با میزان تسلط راننده نسبت معکوس دارد. به این معنا که هرچه راننده خود را راننده‌تر بداند بیشتر از روشن‌ کردن چراغ‌ها خودداری به عمل می‌آورد، به بیان دیگر نیازی به آن‌ها نمی‌بیند. این امر در بزرگراه‌ها از شدت بیشتری برخوردار است، تا جایی که روشن‌کردن چراغ‌ها اصلاً برای خیلی‌ها اُفت دارد. این عده از رانندگان شریف معتقدند این کار نه تنها ضرری ندارد بلکه در مصرف برق خودرو هم صرفه‌جویی می‌شود!! وقتی هم قصد سبقت گرفتن دارند آنچنان چند بار توسط چراغ‌های زئون خود نوربالا می‌زنند که چشم راننده‌ی جلویی تا چند دقیقه‌ای تار می‌شود و جایی را نمی‌بیند. 

نکته 1: این نوع رانندگی، آنقدر در کشور ما رایج است که اصطلاح «حرکت با چراغ خاموش» وارد ادبیات سیاسی ما نیز شده است.

نکته 2: خلاصه اینکه مراقب خودروهایی که با سرعت 150 کیلومتر در ساعت و با چراغ خاموش ناگهان پشتتان ظاهر می‌شوند باشید. دست و پایتان را گم نکنید، در دل فاتحه‌ای به روح پدر و مادر راننده‌ی محترم بفرستید و مسیر را برای ادامه‌ی حرکتش باز کنید.